Missie

Mensen

Mensen zijn niet dankbaar omdat ze gelukkig zijn; mensen zijn gelukkig omdat ze dankbaar zijn

Columnist Tim Fransen schreef een column dat begint met: “Ooit las ik op een tegeltje: “Mensen zijn niet dankbaar omdat ze gelukkig zijn; mensen zijn geluk­kig omdat ze dankbaar zijn”.” Fransen geeft aan dat hij met deze tekst niets kon toen hij het voor het eerst las. Lange tijd had hij geen dankbare gevoelens, ondanks dat hij daar redenen ge­noeg voor had, alleen al voor het feit dat hij in een rijk westers land is geboren en gezond is. Hij vervolgt zijn verhaal: “Het was dan ook een grote opluchting toen ik een verklaring vond voor mijn ondankbaarheid: het menselijk brein. Dat is niet geprogrammeerd om dankbaar te zijn, integendeel. Om ons te mo­tiveren en te helpen overleven, zijn wij mensen opgescheept met een brein dat gefixeerd is op dat ene ding dat nog mankeert, op dat ene verlangen dat nog bevredigd moet worden; en bovendien met een brein dat beloningen in de toe­komst schromelijk overschat.” Daarbij haalt hij ook het feit aan dat onze geest ons regelmatig allerlei verlossingsfantasieën voorschotelt, zoals: “Als ik dit of dat heb of als ik zus of zo heb bereikt, dan zal ik echt gelukkig zijn.” Het geluk valt dan vaak tegen als het eenmaal zover is of is van korte duur. Hij eindigt zijn column met de woorden: “Ik geef het niet graag toe, maar dat tegeltje had gelijk. Bewust stilstaan bij onze zegeningen is misschien wel de beste manier om ons onverzadigde brein het zwijgen op te leggen en even sim­pelweg gelukkig te zijn.
Dat gun ik iedereen: vaker stilstaan bij wat er wel is, in plaats van wat er ontbreekt.”

Kristianne Geus

In beweging

Missionair Werk: de kerk naar buiten

“Soms wordt het minder: minder mensen, minder dominee, minder geld. Dat doet pijn. En toch kan dat oog geven voor het echte ‘meer’: het levende Woord van de Heer, de nabijheid van een God van liefde die ons aan elkaar geeft”, klinkt het in de visienota ‘De Hartslag van het leven’.
Juist die opmerking legt de vinger bij het missionair gemeente zijn in deze tijd. Aan de ene kant ontstaat er inderdaad dat gevoel van urgentie, maar aan de andere kant komt er dan ook ruimte voor nieuwe hoop, nieuwe energie en nieuwe moed.
Missionair gemeentezijn, dat klinkt heel ingewikkeld. Maar het betekent niets meer dan ‘gezonden zijn’. En van die roeping, die zending, wordt men zich steeds meer bewust: dat wij ingeschakeld worden en zijn als uitgezonden mensen en als een kerk die gezonden is. ‘Kerk naar buiten’ wordt dat ook wel genoemd. En kerk die naar buiten gericht is, wordt ook van binnen anders. Misschien wel aantrekkelijker, meer relevant, meer verwelkomend. Voor mensen van buiten én van binnen.
Gemakkelijk klinkt dat allemaal niet. Een veel gehoorde klacht is: “Als kerk doen we al zo veel, moeten we nu nog meer doen?” Het gaat bij het missionaire werk niet zozeer om meer doen, maar juist om meer bereiken. Missionair gemeente zijn is dat wat je doet, doen met een missionaire houding. Missionair-zijn werkt door in alles: in de manier van vieren, preken, in je pastorale bezoeken, in het diaconaat, in de huiskringen en het vorming en toerustingsaanbod. Het gaat niet om (nog meer) activiteiten, maar om een houding.